یوفو شهر

"باتری بغداد"

یکی دیگر از اشیای نامتعارف شگفت انگیز که در بسیاری از سایت­های یوفولوژیستی و علاقه­مندان مسائل ماورالطبیعه به وفور قابل مشاهده است، باتری بغداد یا باتری پارتی ­هاست. باتری بغداد نام مرسومی برای تعدادی مصنوعات ساخته­ شده در بین النهرین، احتمالا در دوره حکومت اشکانیان یا ساسانیان است که بسیار مورد علاقه طرفداران فرضیه فضانوردان باستانی است .

 هر یک از این دست­سازها شامل یک کوزه سفالی از خاک رس با مقیاس قطر دهانه 2/1 اینچ و ارتفاع 5 اینچ می­باشد که درون آن کوزه، استوانه ای از مس معلق بوده و با قیر به دهانه­ی کوزه متصل شده است. درون استوانه مسی نیز یک میله آهنی آویزان می باشد که سر آن از کوزه بیرون است (به شکل نگاه کنید).

فناوری کوزه، باتری گالوانی را در ذهن تداعی می­سازد که قادر به تولید 4 الی 5 ولت برق است. متخصصینی که این کوزه­ها را بررسی کرده اند، معتقدند که این وسیله برای شارژ نمودن خود فقط به یک اسید یا باز مایع نیاز دارد.

جامعه بشری تا سال 1938 از وجود باتری های بغدادی خبری نداشت، یعنی درست زمانی که باستان شناس آلمانی رئیس موزه ملی عراق، ویلهلم کونیگ " Wilhelm Konig"، آن را در میان مجموعه مصنوعات موزه­ها یافت  .  ¹

گفته می شود که این کوزه ها در 1936 از حفاری های خواجه رابو "Khujut Rabua"، محلی در جنوب شرقی بغداد به دست آمده اند. در خصوص تعداد کوزه های بدست آمده و چگونگی دستیابی کونیگ به آنها، اتفاق نظر وجود ندارد.¹کونیگ بعدها به علت بیماری به برلین در آلمان بازگشت اما به کار بر روی این دست­سازها ادامه داد . ¹

موزه ملی عراق

در سال 1940، کونیگ مقاله منتشر ساخت که در آن ابراز شده بود کوزه بغدادی شاید همان باتری گالوانی باشد که برای آبکاری طلا بر روی اشیا نقره استفاده می­شده است. در ادامه به تفسیر فوق حداقل به عنوان یک فرضیه محتمل نگریسته شد که اگر صحیح باشد، لااقل تاریخ اختراع الساندرو ولتا، مخترع باتری الکتریکی در سال 1800 را بیش از یک هزاره به عقب باز می­گرداند. ¹

کونیگ فکر می کرد که کوزه مربوط به دوره ی اشکانیان (حکومت پارتها) یعنی بین سال­های 250 قبل از میلاد تا 224 بعد میلاد مسیح باشد. با این وجود دکتر اس.تی. جان سیمپسون "St John Simpson" از دست اندرکاران بخش خاور نزدیک موزه بریتانیا معتقد است که محل اصلی حفاری و نتایج آزمایشات چینه شناسی زمین "soil stratigraphy" محل حفاری به درستی ثبت نشده، لذا مدارک پشتوانه­ی ادعای ساخته شدن باتری ها در دوره پارتی خیلی ضعیف است و سبک کوزه ها نیز مربوط به دوره ساسانیان است (سال 224 الی 640 پس از میلاد مسیح). ^{1 و 4}

اکثر قطعات اکتشافی مربوط به کوزه ها به طور دقیق با روش های پیشرفته ی قدمت یابی بررسی نشده اند. کوزه های سرامیکی را می توان با روش قدمت یابی ترمولوماینسنس ⁹ تحلیل و بررسی نمود، اما هنوز در این خصوص اقدامی صورت نگرفته است. روش قدمت یابی ترمولوماینسیس از طریق اندازه گیری دوز تابش انباشته، مدت زمانی که از پختن سرامیک و گداختن گذاره های حاوی مواد معدنی کریستالی گذشته است را مشخص می کند. حداقل مزیت روش مذکور در این است که می تواند زمان ساختن کوزه ها را به ما نشان دهد. البته از روش تحلیل انتشار یون ¹⁰ نیز برای تعیین مدت زمانی که کوزه ها در زیر خاک دفن شده اند، استفاده نشده است. ⁴

تئوری الکتریکی

دهانه کوزه یک اینچ و نیم بوده که با قیر پوشانیده شده و اصطلاحاً قیر اندود گردیده است. در زیر دهانه پوشانیده شده، یک استوانه ایستاده از جنس ورق مسی بوده که در فضای درون کوزه معلق و میله­ای آهنی را در برگرفته و احاطه نموده است. نوک میله آهنی قیر دهانه کوزه را شکافته و قابل مشاهده و لمس است، اما مابقی آن در استوانه مسی درون کوزه آویزان است . ریختن یک مایع اسیدی مانند سرکه، آب لیمو یا آب انگور ترشیده در کوزه باعث واکنش شیمیایی بین ورق مس و میله آهنی شده که هنگام وصل شدن به هم مقداری کمی برق تولید می کنند. ¹

این که اشیا باتری هستند، از آنجا به ذهن کونیگ رسید که وی هنگامی که در عراق بود چندین نمونه از اشیا نقره ای متعلق به دوره های باستانی را مشاهده نموده که با لایه نازکی از طلا روکش شده بودند. وی با خود اندیشید که اشیا نقره ای باید با استفاده از نیروی برق این باتری ها مطلاکاری شده باشند.

 پس از دومین جنگ جهانی، یکی از مهندسان شرکت جنرال الکتریک آمریکا به نام ویلارد گری "Willard Gray" باتری را با استفاده از انگور ترشیده آزمایش نمود و دبلیو جانسن "W. Jansen" با استفاده از بنزوکینون (از بعضی گونه های سوسک کینون تهیه می کرده اند) و سرکه این کار را انجام داد که نتایج ها رضایت بخش بود. ²

آزمایشات بعدی نشان داد که هرگاه چند باتری را به هم وصل کنیم، انرژی ایجاد شده برای آبکاری طلا بر روی نقره کافی خواهد بود. اما این انرژی ماندگاری زمانی محدودی دارد، زیرا اگر باتری بغدادی حقیقتاً باتری بوده باشد، به دلیل استفاده از الکترولیت مایع در فضای محبوس کارایی خیلی کمی دارد. توجه داشته باشید که محلول الکترولیت در کوزه به مجرد تماس با فلزات مس و آهن شروع به واکنش تجزیه شیمیایی نموده و در اثر این اتفاق گاز تولید خواهد شد. چون گاز تولید شده در باتری محبوس است به الکترود مثبت و منفی باتری می چسبد و به عنوان یک عایق بین محلول الکترولیت با الکترود مسی یا الکترود آهنی عمل نموده و از سرعت واکنش می کاهد .⁴

حتی اگر بپذیریم که کوزه ها باتری هستند، امروزه کاربرد آنها جهت آبکاری نقره با طلا رد شده است. پائول کرادوک (Paul Craddock) از موزه بریتانیا می گوید: «شواهدی که ما از این منطقه و این دوره تاریخی دیده ایم طلاکاری و تذهیب جیوه به روش متداول است. هیچ مدرکی دال بر آبکاری الکتریکی در این دوره در دسترس نیست.» ³

 اشیای طلاکاری شده ای که کونیگ دیده بود، در واقع با استفاده از روشی به نام Fire-gilding آبکاری شده اند. در روش مذکور، آلیاژی حداقل متشکل از طلا و جیوه بر روی سطوح فلزی به کار گرفته می شود. جیوه تبخیر می شود و لایه نازکی از طلا یا آلیاژ با حداکثر غلظت 16 % جیوه بر روی سطح فلز تذهیب شده باقی می ماند. برای تهیه آلیاژ باید طلای ذوب شده را در جیوه حرارت دیده ریخت، طوری که شروع به بخار شدن کند.

در آزمایش آزمایش آبکاری نقره با طلا که آرنه اگبرچت ¹¹ مصرشناس آلمانی، مدیر موزه روئمر و پلیزائوس در هیلزهایم، با استفاده از تعدادی باتری بازسازی شده انجام داد، قطر لایه آبکاری فقط یک میکرومتر بود. این در حالی بود که بسیاری از دانمشندان اعتراض داشتند که اگبرچت از الکترولیت قوی تری از آنچه در آن دوران می توانسته در دسترس باشد، استفاده کرده است. اگر وی فقط از سرکه استفاده می کرد، نتایج باز هم ضعیف تر می بود. ⁴

تئوری غیر الکتریکی

باستان شناسانی مانند الیزابت استون از دانشگاه استونی بروک ¹² معتقدند مشکلاتی بر سر راه تعبیر این مصنوعات به باتری های گالوانیک وجود دارد.⁵ اول از همه اینکه در مورد استناد به آزمایشهای الکتریکی به عنوان مسئله کلیدی باید متذکر شد که چنان آزمایشاتی صرفاً می­تواند نشان دهنده ی این باشد که وقوع چنین چیزی به لحاظ فیزیکی امکان پذیر است، اما دال بر این نیست که واقعاً اتفاق افتاده است. علاوه بر این، ایرادات توجیه ناپذیر ذیل در خصوص تعبیر این مصنوعات به باتری گالوانیک وجود دارد:

1. در کوزه از جنس قیر، سر استوانه مسی را کاملاً پوشانده است و آن را در برابر نقل و انتقال جریان برق عایق نموده است. بنابراین جریان برق بدون دستکاری سر کوزه شارش نخواهد داشت. لابد متوجه هستید که برای استفاده از انرژی الکتریکی تولید شده توسط باتری، هم باید سر قطب مثبت و هم باید سر قطب منفی آن در دسترس باشد.

2. هیچ­گونه کابل و هدایت­ کننده ی جریان برق در کنار کوزه­ها یافت نشده است.

3. تا کنون هیچ گونه تجهیزات برقی متناسب به همراه کوزه­ها پیدا نشده است.

4. درپوش قیر در برابر حرارت قابلیت ارتجاعی دارد و برای ساختن یک درپوش با ماندگاری طولانی عالی است. ولی چنین درپوشی برای باتری گالوانی نامناسب است چرا که باید بارها محلول الکترولیت را پر و خالی نمود( درصورتی که شی را به قصد استفاده ممتد ساخته شده باشند).^{1 و 4}

این کوزه ها  شباهت بسیاری با ظروف محافظ طاقه های مقدس  ¹³ دارد که از نزدیکی سلوکیه در کناره دجله کشف شده اند. در این خصوص که ادعا شده است کوزه های بغدادی در معرض یک سری عناصر بوده اند، نیز باید گفت که اصلاً تعجب بر انگیز نیست اگر پاپیروس یا پوست درون ظروف محافظ کاملاً فاسد شده و از بین رفته باشد، اما مقدار اندکی از اسیدهای اورگانیک جوهر یا کاغذ طاقه ها بر روی جداره داخلی کوزه ها باقی مانده باشد. ^{4 و 1}

چنین مصنوعاتی فریبنده هستند و ممکن است که واقعا به عنوان ژنراتور برق عمل نمایند. با این وجود احتمال دارد افرادی که این باتری ها را ساخته اند (با پذیرش این فرض که کوزه ها باتری هستند)  به اصول ساختن یک باتری آشنایی کامل نداشته اند. برای نمونه، یونانی های باستان از خاصیت کهربا در تولید الکتریسیته ساکن آگاهی داشته اند، اما برایشان اهمیتی نداشته و لذا در این زمینه نه تئوری ارائه نمودند و نه وسیله ای کاربردی ساختند. به عنوان مدرکی دال بر دانش پارتی های باستانی از الکتریسیته، آیا نباید که جایی بر روی لوحی، پوستی یا هر چیزی دیگری، حداقل بخشی از نظریه و افکار خود در باب این موضوع را مکتوب یا ثبت نموده باشند؟

بر سر  این که مصریان نیز از چنان ابزاری استفاده می کردند، مجادله وجود دارد. افراد بسیاری معتقدند که چنین مصنوعاتی مدارکی دال بر وجود تمدن های پیشرفته ای در گذشته همانند آتلانتیس است. تعدادی مدعی هستند که این ابزار در واقع سندی از بازدید بیگانه ها از زمین در عهد باستان می باشد، همان هایی که چنین فناوری را به بین النهرینی ها و مصریان آموختند . گرچه تحقیقات کافی بر روی باتری های بغداد انجام نشده است، اما با اتکا به همین یافته ها نیز با قاطعیت می توان نتیجه گرفت که در مقایسه با باتری های مدرن امروزی ناکارآمد می باشند. در نهایت می توان گفت که هر چند آتلانتیس وجود نداشته، اما حتی اگر وجود داشته است، به پیشرفتگی امروز ما نبوده است! و همین طور موجودات فضایی از سیارات دیگر نمی توانسته اند با اتکا به باتری های این چنینی به سفر بین سیاره ای دست بزنند! ¹

اما ببینیم دانیکن در مورد کوزه بغدادی چه می گوید: باتری های خشک (Dry batteries) که روی  اصول گالوانیک کار می کند در موزه بغداد به تماشا گذاشته شده است. بازدیدکننده در همان غرفه می تواند المنت های الکتریکی با الکترودهای مسی و یک الکترولیت ناشناخته را ببیند. ⁸

نکته شایان توجه این است که کوزه ها اگر باتری هم باشند، باتری مرطوب (Wet batteries) هستند زیرا سرکه، آبلیمو یا انگور ترشیده مورد استفاده در آزمایشات، همگی الکترولیت مایع هستند. اما الکترولیت مورد استفاده در باتری خشک، خمیر مانند است و رطوبت آن به قدری است که الکتریسیته بتواند جریان یابد.

با وجود تفاوتی به این فاحشی، به نظر شما چرا دانیکن کوزه ها را باتری خشک نامیده است؟ آیا تعمدی است یا سهوی؟ همگی می دانیم که در سیر تحول باتریها، باتری خشک پس از باتری مرطوب اختراع شده است. با توجه به این مقدمه، آیا احیاناً وی نمی خواسته است که خواننده در ذهن خود کوزه بغدادی را با یک باتری کاملاً مدرن امروزی مطابقت داده و این پیش زمینه در ذهنش شکل بگیرد که در عهد باستان چنین تکنولوژی در دسترس بشر بوده است؟ در ادامه خود خواننده با خود گفتگوی درونی انجام داده و از خود می پرسد: از کجا به چنین دانشی دست یافتند؟ و خود پاسخ خویش را می دهد: موجودات فضایی تحت عنوان خدایان به آنها آموزش دادند!

این ایده که سفالینه ها تحت شرایط خاصی می توانند برق قابل استفاده ای تولید کنند تا به حال دو بار آزمون شده است. در سال 1980 در سریال تلوزیونی دنیای شگفت انگیز آرتور سی. کلارک، آرنه اگبرچت مصرشناس آلمانی یک نمونه از باتری بغدادی را با استفاده از آب انگور امتحان نمود که توانست نیم ولت برق تولید کند. او از این طریق درصدد بود تا اثبات کند اگر به طریق فوق از باتری بغدادی استفاده شود، طی دو ساعت شی نقره ای با طلا روکش می شود. اما به زودی روش وی با انتقاداتی رو برو شد.⁶

در برنامه " MythBusters " ، از کانال دیسکاوری در قسمت 29 سریال مورخ مارس 2005، تعدادی کوزه بغدادی دوباره سازی شده بود تا آزمایش کنند که واقعاً از این کوزه ها برای آبکاری و یا حتی تحریک الکتریکی استفاده می شده است یا خیر. برای این هدف 10 کوزه را به حالت سری به هم متصل نمودند. وقتی از آبلیمو را به عنوان الکترولیت کمک گرفتند، 4 ولت برق تولید شد. به عبارتی می توان گفت که هر باتری 4/0 ولت برق تولید نمود.

در همان برنامه سه مورد استفاده برای باتری معرفی شد:

 آبکاری طلا بر روی سایر فلزات، تسکین درد از طریق طب سوزنی و تجربه دینی به صورت ذهنی (religious experience).

قبلاً هم ذکر شد که اگر باتری ها را به صورت سری به هم وصل نماییم، انرژی حاصل برای آبکاری فلزات به قدر یک میکرومتر بیشتر نیست. در حالت استفاده از باتری جهت طب سوزنی، هنگامی که دو سوزن مربوط به قطب مثبت و منفی باتری را با هم در پوست فروکنیم، احساس سوزش دردناکی  به فرد دست می دهد.

کنت فدر (که با مقاله نقد وی درباب مسایل مطرح شده توسط دانیکن در گذشته مقالات پایگاه آشنا شدیم ) متذکراست که نه تنها هیچ مدرک باستان شناسی دال بر استفاده از کوزه ها به حالت سری کشف نشده، حتی مستنداتی مبنی بر بکارگیری کوزه ها برای آبکاری طلا بر روی سایر فلزات نیز  تا کنون ارائه نشده است. لذا آزمایشاتی مانند آزمایشات فوق بیشتر حدس و گمان بشر امروزیست تا مبتنی بر مدارک و مستندات. همان طور که می دانیم مگر می شود که خود باتری ها کشف شوند اما سایر اسباب و لوازم همراه آنها جهت آبکاری اشیا فلزی، استفاده در طب سوزنی و یا هر چیز دیگری کشف نشوند؟ ⁷

به عنوان مبحث پایانی بخش باتری بغدادی، علاوه بر مطالب ذکر شده در بالا باید یادآوری نمایم:

1-      که قطعات اصلی اکتشافی آنتیکیترا در موزه ملی باستان­شناسی آتن، یونان نگهداری می شود که چند عکس نشاندهنده این ادعا را در مبحث مربوط به آنتیکیترا آورده بودیم، اما از باتری بغدادی هیچ عکسی که نشان دهد در درون موزه ملی عراق نگهداری می شود، تاکنون عایدمان نشده است.

2-      در فضای مجازی اینترنت هر چه جستجو کردیم، ردی از مقاله ای که ویلهلم کونیگ در سال 1340 راجع به باتری بغدادی نوشته بود، نیافتیم. طی این مقاله بود باتری بغدادی به جهانیان معرفی شده است.

پاورقی ها و منابع : دانلود

منبع

http://ufo.blogfa.com